Kelly's blog

Η μοναξιά είναι ένα πρόβλημα που επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Αλλά ενώ οι αιτίες της είναι σύνθετες, η αντιμετώπισή της είναι εφικτή. Οι κοινωνικές αλλαγές που συμβαίνουν στην σύγχρονη εποχή οδηγούν πολύ συχνά σε νέα επίπεδα απομόνωσης και αποξένωσης. Μέχρι τώρα, γνωρίζαμε ότι η μοναξιά είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Οι ερευνητές όμως πλέον, προειδοποιούν ότι βρισκόμαστε στη μέση μιας επιδημίας μοναξιάς και δεν είναι μεταφορικοί όταν μιλάνε για τη μοναξιά ως ασθένεια. Η μοναξιά δημιουργεί σοβαρό κίνδυνο για την υγεία μας- μπορεί να είναι, κυριολεκτικά, θανατηφόρος. Η ανεπαρκής κοινωνική σύνδεση είναι ένας μεγαλύτερος παράγοντας κινδύνου από την παχυσαρκία και το κάπνισμα, σύμφωνα με τον Julianne Holt-Lunstad, καθηγητή ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Brigham Young. Άλλη έρευνα αποδεικνύει ότι η μοναξιά προκαλεί σοβαρή βλάβη, ενεργώντας τα ίδια μέρη του εγκεφάλου με τον σωματικό πόνο. Εκτός από τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου, η μοναξιά συμβάλλει σε φαινομεν

Όσο είμαστε παιδιά ή στα πρώτα χρόνια της νεότητάς μας θεωρούμε ότι   ο κόσμος και η ζωή είναι στα χέρια μας. Καθώς μεγαλώνουμε και βλέπουμε τα χρόνια της νεότητάς μας να περνούν, πολλές φορές βλέπουμε επίσης και τα όνειρά μας όλο και περισσότερο να απομακρύνονται από το να γίνουν πραγματικότητα. Για ποιο λόγο όμως αφήνουμε τη σκληρή πραγματικότητα να σκοτώνει τα όνειρά μας; 1. Θέλουμε να γίνονται όλα εύκολα και απλά.  Τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι συχνά δε φημίζονται για την υπομονή τους: τα θέλουν όλα και τα θέλουν τώρα. Η σκληρή δουλειά ειδικά για τους ανθρώπους της σύγχρονης εποχής (την εποχή της «ευκολίας») είναι κάτι που μας κάνει να δυσανασχετούμε. Κατά το παρελθόν (π.χ. στις εποχές των παππούδων μας) κάποιοι άνθρωποι έπρεπε να περπατήσουν χιλιόμετρα απλά για να πάνε στο σχολείο, ξυπόλητοι στο χιόνι. Στην εποχή μας, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ και μας ζορίζουν, εμείς πολύ συχνά εγκαταλείπουμε τη προσπάθεια.  2. Βλέπουμε άλλους να αποτυγχάνουν.  Οι άνθρωποι συνηθί

Θ' αφήσω την λευκή χιονισμένη κορυφή που  ζέσταινε  μ’ ένα γυμνό   χαμόγελο   την       απέραντη               μόνωσή                   μου . Θα  τινάξω  απ’ τους  ώμους  μου  την  χρυσή   τέφρα  των   άστρων καθώς  τα  σπουργίτια τινάζουν  το  χιόνι απ’ τα φτερά τους. Έτσι σεμνός άνθρωπος  ακέριος   έτσι   πασίχαρος  κι  αθώος θα   περάσω   κάτω   απ'  τις ανθισμένες  ακακίες των  χαδιών  σου  και  θα   ραμφίσω το  πάμφωτο  τζάμι  του  έαρος. Θα 'μαι το γλυκό παιδί που  χαμογελάει στα πράγματα και στον  εαυτό του χωρίς  δισταγμό  και  προφύλαξη. Σαν να μην γνώρισα  τα  χλωμά  μέτωπα   των χειμωνιάτικων  δειλινών τις  λάμπες  των  άδειων σπιτιών και   τους    μοναχικούς   διαβάτες κάτω  απ’ τη σελήνη    του         Αυγούστου.  Ένα           παιδί. ΙΙ Είχα κλείσει τα μάτια για ν' ατενίζω το φως. Τυφλός. Είχα κάψει τη φλόγα για ν' αναπνέω. Τις νύχτες αφουγκραζόμουν τους θρόους της σιγής κ' η ανάσα του