ΖΟΥΜΕ Η ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΝΑ ΠΕΡΝΑΕΙ;

Ένα πρωί μου ήρθε σαν σκέψη πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος όσο περισσότερο μεγαλώνουμε. Όσο ήμουν παιδί και έφηβη, ειδικά στο σχολείο, το να περάσει ένας χρόνος μου φαινόταν αιώνας. Τώρα τα χρόνια αυτά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, όπως και τα φοιτητικά χρόνια και μου φαίνεται ότι ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα που δεν τον προλαβαίνω.. Και τα όνειρα, κι όλα αυτά που σκεφτόμουν ότι ήθελα να ζήσω μέχρι τα 30 μου, δεν έγιναν πραγματικότητα. 
Και σκέφτομαι, ποιες ήταν οι καλύτερες στιγμές που έζησα μέχρι τώρα; 
Ήταν σίγουρα μεγάλες στιγμές που σήμαιναν πολλά για τη ζωή μου, όπως η αποφοίτησή μου από το σχολείο και το πανεπιστήμιο, το δίπλωμα του κλασσικού τραγουδιού στο ωδείο καθώς και πολλές επαγγελματικές εμπειρίες μου στους χώρους που δούλεψα ως ψυχολόγος, στο θέατρο και στο τραγούδι. Ως επί το πλείστον όμως ήταν μικρές καθημερινές στιγμές και εμπειρίες με αγαπημένα πρόσωπα και πλάσματα, στιγμές κοντά στη φύση, ταξίδια, εκδρομές, καινούριες εμπειρίες, στιγμές που ξεπέρασα δυσκολίες, εμπόδια και τον ίδιο μου τον εαυτό, στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας, στιγμές που Δεν ήμουν μίζερη, θυμωμένη, κακιά, εκδικητική, απελπισμένη, στιγμές που αγαπούσα, που πρόσφερα και που φρόντιζα, στιγμές που ζούσα στο Σήμερα και όχι στο Χτες (που έχει περάσει ανεπιστρεπτί και δεν αλλάζει) ή στο Αύριο (που δεν ξέρουμε πώς και αν θα υπάρξει). 
Και συνειδητοποιώ πως είμαι ακόμα ζωντανή, και πως είναι στο χέρι μου να Ζω και όχι απλά να αφήνω τη ζωή μου να περνάει. Όσο είναι καιρός. Σήμερα. Όσος χρόνος μου απομένει σε αυτή τη ζωή θα προσπαθήσω να κάνω την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή να αξίζει. Θα ζήσω για τα ουσιαστικά: την αγάπη, την προσφορά, την φύση, τα ταξίδια και τις καινούριες εμπειρίες. Γιατί όπως λέει και ο Οδυσσέας Ελύτης στο κείμενο που παραθέτω παρακάτω, Δεύτερη Ζωή Δεν Έχει.

Οδυσσέας Ελύτης: Δεύτερη ζωή δεν έχει.

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;

Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Μούτρα. Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σʼ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ʽναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)

https://www.youtube.com/watch?v=WTrNsAsjEmY