ΞΕΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΕΓΩ ΓΙΑ ΤΟ ΕΜΕΙΣ

Μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες θεωρώ που μας εμποδίζουν να βιώσουμε την αγάπη και την ευτυχία με τον σύντροφό μας είναι το Εγώ μας. Το Εγώ που έχουμε διαμορφώσει μέσα από τα προσωπικά μας βιώματα, την παιδική και νεανική μας ηλικία και (κυρίως) έτσι όπως έχει διαμορφωθεί μέσα από τη σύγχρονη κοινωνία. Η σύγχρονη κοινωνία, ειδικά στον δυτικό πολιτισμό "λατρεύει" το Εγώ. Το Εγώ ως απόλαυση, ως επιτυχία, ως χρήμα, ως δόξα, ως ναρκισσισμός- ειδικά στην εποχή των Social Media και της αυτοπροβολής. 
Εντάξει, μπορεί να έχουμε μάθει να δίνουμε προτεραιότητα στον εαυτό μας και είναι ωραίο να μην τον παραμελούμε και να τον φροντίζουμε. Είναι όμως επίσης ωραίο και πάρα πολύ σημαντικό για την ίδια την προσωπική μας ανάπτυξη και ευτυχία να ξεπεράσουμε το Εγώ μας και να αφεθούμε να βιώσουμε την αγάπη σε μία συντροφική σχέση. Και η ευτυχία αυτή είναι πολύ πιο πραγματική, ποιοτική και ουσιώδης.
Ποια είναι τα βασικά όμως που πρέπει να υπάρχουν σε μία σχέση ώστε να μπορέσουμε να τη βιώσουμε με αυτό τον τρόπο;

Εμπιστοσύνη. Το βασικότερο συστατικό. Αν υποθέσουμε ως αυτονόητη την αγάπη σε ένα ζευγάρι, τότε ο βασικός πυλώνας για να στηριχθεί, είναι η εμπιστοσύνη. Παίρνω εμπιστοσύνη σημαίνει αναπνέω, αφήνομαι, λύνομαι, δεν ντρέπομαι, δεν φοβάμαι, είμαι ο εαυτός μου, νοιώθω ότι είμαι αποδεκτός, είμαι αυθεντικός… Συνθήκες απαραίτητες και ευεργετικές για να αναπτυχθεί μια σχέση απρόσκοπτα και ειλικρινά.

Σεβασμός. Σεβασμός στην προσωπικότητα του συντρόφου μας: Τον αποδέχομαι με τα θετικά και τα αρνητικά του. Δεν τον αλλάζουμε για να είναι όπως τον θέλουμε, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι (να προσπαθούμε) να τον βοηθήσουμε να βελτιωθεί ώστε να είναι αυτός καλύτερα, και το ίδιο κάνουμε και για τον εαυτό μας φυσικά. Και εννοείται δεν τον προσβάλλουμε και δεν τον υποτιμούμε. Όσο κι αν διαφωνούμε ή εκνευριζόμαστε μαζί του θυμηθείτε, είναι ο σύντροφος μας, που επιλέξαμε και αγαπάμε, δεν είναι εχθρός μας. Θέλουμε το καλό του, όπως και το καλό της σχέσης μας.

Ανεξαρτησία- προσωπικές ανάγκες. Φαίνεται αντιφατικό, αλλά για το Εμείς χρειάζονται δύο Εγώ. Δύο διαφορετικά Εγώ, δύο διαφορετικές προσωπικότητες με διαφορετικές ανάγκες, που όμως συμπορεύονται μαζί, αγαπιούνται, και αλληλοστηρίζονται. Δεν θυσιάζουμε την προσωπικότητά μας, ούτε τις προσωπικές μας ανάγκες για τον σύντροφό μας διότι πολύ απλά αυτό δεν βοηθάει ούτε την σχέση ούτε την προσωπική μας ανάπτυξη. Αντίθετα το να δίνουμε χώρο και χρόνο στην προσωπική μας ανάπτυξη και στις ανάγκες μας είναι κάτι που ανανεώνει τη σχέση, προλαμβάνει τη φθορά σε αυτή και η διαφορετικότητα είναι κάτι που την εμπλουτίζει ακόμα περισσότερο. Η συγχώνευση στη σχέση και η παραμέληση του εαυτού μας σίγουρα δεν είναι κάτι υγιές.

 Κατανόηση και συγχώρεση/ Αφήνουμε τον Εγωισμό στην άκρη. Όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται είναι πολύ σημαντικό βήμα για να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, να μπούμε στη θέση του άλλου και να κατανοήσουμε τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς του και έτσι να χτίσουμε μια πιο ουσιώδη σχέση εμπιστοσύνης και αγάπης. Αντισταθείτε στην εγωιστική παρόρμηση ότι για όλα φταίει ο άλλος. Ποτέ εξάλλου δεν φταίει μόνο ένας. Όταν κάνετε το πρώτο βήμα εσείς διευκολύνοντας την κατάσταση πιθανότατα θα εκπλαγείτε από την ανταπόκριση που θα λάβετε.

Εκφράστε τα συναισθήματά σας. Όχι απαραίτητα με λόγια, οι πράξεις πολλές φορές δείχνουν με πιο ουσιαστικό τρόπο τα συναισθήματά μας. Μια καλή κουβέντα, μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα μικρό δωράκι ή ένα τρυφερό σημείωμα, η φροντίδα η βοήθεια και η στήριξη όταν τη χρειάζεται, καθώς και μικρές καθημερινές πράξεις αγάπης (όπως π.χ. το να μαγειρέψουμε ή να πετάξουμε τα σκουπίδια) είναι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας προς το πρόσωπο του συντρόφου μας. Η συναισθηματική ένωση, μαζί με την πνευματική και τη σαρκική, αθροίζουν το νόημα μιας ολοκληρωμένης, ουσιαστικής συντροφικής σχέσης.

Όλα αυτά βέβαια υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει συναίσθημα και από τις δύο πλευρές και ότι έχουμε βρει ένα σύντροφο που μας ταιριάζει και θέλουμε τα ίδια πράγματα. 

Τι είναι η αγάπη; Από τον Νίκο Καζαντζάκη

Τι είναι η αγάπη;

Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη...

Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει.

 Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.

Μα στην αγάπη είναι ένας... 
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν...

Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. 
Αγαπώ θα πει χάνομαι…

Νίκος Καζαντζάκης

https://www.youtube.com/watch?v=5hxibHJOE5E